Μετά το 1511, ο Ντύρερ εγκατέλειψε την ξυλογραφία και επιδόθηκε στη χαλκογραφία, πρώτα για να αποδώσει με τη νέα αυτή τεχνική την «Ιστορία των Παθών» (αλλά το έργο δεν τελείωσε). Το 1513-14 δημιούργησε τρεις συμβολικές χαλκογραφίες, που αποτελούν την ακμή της χαρακτηριστικής αυτής προσπάθειάς του. Είναι «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος», «Ο Άγιος Ιερώνυμος στο κελί του» και «Η Μελαγχολία».

Παρόλο που ήταν πραγματικός κληρονόμος της γοτθικής παράδοσης στις απεικονίσεις των φανταστικών μορφών και οραμάτων, έστρεψε το ενδιαφέρον του και στη μελέτη της φύσης και αντέγραψε την ομορφιά της με υπομονή και πίστη. Στο έργο του «Λαγός», 1502, παρατηρούμε πιστή αναπαράσταση μέχρι και την πιο μικρή λεπτομέρεια.

Ντύρερ, Άλμπρεχτ (Albrecht Dürer). Γερμανός ζωγράφος και χαράκτης, (Νυρεμβέργη 1471 – 1528). Είναι η πιο σημαντική προσωπικότητα της Γερμανίας του 16ου αιώνα. Με την πολύπλευρη δραστηριότητά του σημειώνει την έναρξη της Αναγεννήσεως στη Βόρειο Ευρώπη. Γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη στις 21 Μαΐου το 1471 και ήταν ο τρίτος γιος της οικογένειας του Άλμπρεχτ Ντύρερ και της Βαρβάρας Χόλπερ. Η οικογένεια Ντύρερ ίσως ήταν ουγγρικής καταγωγής.

Μπος, Ιερώνυμος (Hieronymus Bosch, παρωνύμιο του Hieronymus van Aecken). Ολλανδός ζωγράφος, γεννήθηκε στο Χερτόγκενμπος το 1450 και πέθανε το 1516. Οι ελάχιστες πληροφορίες που υπάρχουν για αυτόν ανάγκασαν τους ιστορικούς να καταφύγουν μόνο στα έργα του για να ανασυνθέσουν την παράξενη και μοναδική προσωπικότητά του. Το 1488 είχε δικό του εργαστήριο.

Αλτντόρφερ Άλμπρεχτ (Albrecht Altdorfer). Ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης και αρχιτέκτονας, από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Γερμανικής Αναγεννήσεως. Γεννήθηκε στα 1480 στο Άμπεργκ, μικρή πόλη της Βαυαρίας. Ο πατέρας του, μικρογράφος Ούλριχ Αλτντόρφερ, ζούσε στη Ρατισβόννη, (Ρέγκενσμπουργκ) από το 1478. Ελάχιστες πληροφορίες υπάρχουν για τη ζωή του. Γεννήθηκε πιθανόν στο Ρέγκενσμπουργκ, έφυγε από την πόλη το 1491, για να ακολουθήσει τον πατέρα του, το 1499 και ξαναγύρισε το 1505.

Κράναχ, Λούκας ο Πρεσβύτερος (Lucas der Altere Cranach ψευδώνυμο του Lucas Muller). Γερμανός χαράκτης και ζωγράφος. Γεννήθηκε στο Κρόναχ, μια μικρή πόλη της Άνω Φραγκονία το 1472 και πέθανε στη Βαϊμάρη τον Οκτώβρη του 1553. Άρχισε τη σταδιοδρομία του ως βοηθός στο εργαστήριο χαρακτικής του πατέρα του Χανς, όπου παρέμεινε έως το 1498 περίπου. Το 1500 ο καλλιτέχνης εμφανίζεται στη Βιέννη, σταθμό ενός μεγάλου ταξιδιού του στην περιοχή του Δούναβη. Το 1504, ο Κράναχ φεύγει για τη Θουριγγία. Στη Γκότα παντρεύεται τη Βαρβάρα Μπρένγκβιερ, κόρη του δημάρχου.

Πιέτρο Βαννούτσι, ο επονομαζόμενος Περουτζίνο (Pietro Vannucci ditto il Perugino). Ιταλός ζωγράφος (Τσιττά ντέλλα Πιέβε, Περούτζια περί το 1450 – Φοντινιάνο, Περούτζια 1523). Είναι άγνωστο ποιος ήταν ο δάσκαλός του, αλλά η φωτεινότητα και η διαφάνεια των πινάκων του μαρτυρούν την επίδραση του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα. Ο Περουτζίνο, ο κυριότερος καλλιτέχνης της Σχολής της Ούμπρια, ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που η γλυκύτητα και η ευλάβεια του ύφους του σε θρησκευτικά θέματα, είχε εμπνεύσει ομόφωνο σεβασμό.

Φραντσέσκο Ματσόλα, ο επονομαζόμενος Παρμιτζανίνο. (Girolamo Francesco Maria Mazzola detto il Parmigianino). Ιταλός ζωγράφος και χαράκτης, από τους χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του μανιεριστικού ύφους, (Πάρμα 1503-Καζαλματζόρε, Κρεμόνα 1540). Η προσωνυμία του προέρχεται από την Πάρμα. Γιος του ζωγράφου Φίλιππο Ματσόλα (1460-1505), διαπαιδαγωγήθηκε στο εργαστήριο των θείων του Ιλάριο και Μικέλε από τους οποίους διδάχτηκε τα πρώτα στοιχεία του σχεδίου.

Γιάκοπο Ραμπούστι, ο επονομαζόμενος Τιντορέττο, (Jacopo Robusti ditto il Tintoretto). Ιταλός ζωγράφος (Βενετία 1518-1594). Το όνομά του προέρχεται από το επάγγελμα του πατέρα του που ήταν βαφέας υφασμάτων (tin tore). Η πρώτη του δραστηριότητα χρονολογείται από το 1540, όταν είχε ποια απαλλαγή από την υποχρέωση να υποτάσσεται στους κανόνες οποιουδήποτε εργαστηρίου και έγινε ανεξάρτητος τεχνίτης. Ο Τισιανός τον είχε διώξει από το εργαστήριό του, γιατί δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τις αντίθετες τάσεις του νεαρού ζωγράφου, που ήταν ανήσυχος, φιλόδοξος, νευρικός και μεγαλοφυής. Η διαμόρφωσή του συνδέεται περισσότερο με τον Μπονιφάτσιο ντε Πιτάτι και με τον Αντρέα Μελντόλλα, τον επονομαζόμενο Σκιαβόνε, ζωγράφο της βενετσιάνικης σχολής, επηρεασμένο από την μανιεριστική κομψότητα του Παρμιτζανίνο.

Μπρέγκελ Πήτερ (Pieter Bruegel) ο πρεσβύτερος. Φλαμανδός ζωγράφος, (Μπρέντα 1526-Βρυξέλλες 1569). Αποκαλείται πρεσβύτερος για να διακρίνεται από έναν από τους γιούς του-δευτερεύοντα ζωγράφο. Νεότατος μαθήτευσε στις Βρυξέλλες κοντά στον Πιέτερ Κουκ βαν Άαλστ. Ύστερα πήγε στην Αμβέρσα και παρέμεινε ως το 1551, που έγινε δεκτός ως ζωγράφος στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά και δημιούργησε μια σειρά σχεδίων με την τεχνοτροπία του Μπος, για τις χαλκογραφίες του εκδότη Χερόνυμους Κοκ.